Hemijska supstanca

Hemijska supstanca je oblik postojanja određene materije.^[1][2] To podrazumijeva da se svaka sastoji od jedne vrste čestica, odnosno atoma. Budući da se atomi sastoje od protona, neutrona i elektrona, i oni su, dakle, složene građe. Pritom imaju i svoju masu ili masu mirovanja koja je ravna nuli.

Hemijske supstance mogu biti:

• hemijski elementi,
• hemijski spojevi,
• ioni ili
• legure.

Hemijske supstance zovu se često "čiste", da bi se odvojile od mješavina (smjesa). Uobičajeni primjer hemijskih supstanci je čista voda; ona ima ista svojstva i odnos vodik – kisik i kada je dobijena iz rijeke ili laboratorijski. Ostale uobičajene supstance dijamant (ugljik), zlato, kuhinjska so (natrij-hlorid) i rafinirani šećer (saharoza). Međutim, u praksi, nema supstanci koje su potpuno čiste, a hemijske čistoća je specificiran prema hemijskoj namjeni.

Hemijske supstance postoje kao čvrste tvari (bilo normalno čvrste ili Bose-Einsteinove materije), tečnosti, plinovi ili plazme, a mogu se mijenjati između ovih faza materije usljed promjena temperature ili pritiska. Hemijske supstance mogu se kombinirati ili pretvoriti u druge putem hemijskih reakcija.

Do sada je opisano oko 17 miliona različitih supstanci. Od njih, samo oko 100.000^{[nedostaje referenca]} ima i upotrebnu vrijednost. Neke supstance postoje samo u prirodi, dok se druge proizvode vještačkim sintetiziranjem.

Svaka supstanca ima karakteristične osobine po kojima se razlikuje od drugih supstanci, kao što su, naprimjer, boja, miris, gustoća, temperatura topljenja, temperatura ključanja i druge fizičke i hemijske osobenosti. Pomenuta fizička svojstva supstance se određuju pomoću čula (organoleptički) ili upotrebom odgovarajućih instrumenata i uređaja. Hemijska svojstva supstanci ispoljavaju se u njihovim reakcijama sa drugim supstancama.

Polazno i osnovno polje interesovanja hemije je proučavanje strukture i ostalih fizičkih i hemijskih osobenosti date supstance i promjena koje nastaju u njenim reakcijama, odnosno pretvaranja jednih supstanci u druge ili jednog stanja određene supstance u drugo.

1. ^ Atkins P., de Paula J. (2006). Physical chemistry, 8th Ed. San Francisco: W. H. Freeman. ISBN 0-7167-8759-8.
2. ^ Whitten K.W., Gailey K. D. and Davis R. E. (1992). General chemistry, 4th Ed. Philadelphia: Saunders College Publishing. ISBN 0-03-072373-6.